Grzejniki aluminiowe, stalowe, żeliwne – zalety i wady

Grzejniki aluminiowe

Grzejniki aluminiowe zbyt szybko oddają ciepło do otoczenia i wychładzają się. Wymusza to szybszy obieg medium w C.O. Pomieszczenie szybko się wyziębia po wyłączeniu ogrzewania. Z drugiej strony są dobrze dostosowane do automatycznego sterowania i szybko reagują na wskazania termostatów. Znaczącym minusem grzejników aluminiowych jest występowanie zjawiska elektrokorozji, która pojawia się na styku aluminium i miedzianych rur instalacji. Aby to zjawisko ograniczyć, stosuje się taśmy teflonowe albo specjalne izolatory. Najkorzystniejsze jest montowanie do instalacji z tworzyw sztucznych lub stali. Grzejniki aluminiowe Vasco potrzebują stałego ciśnienia wody około 0,6 MPa oraz temperatury nie przekraczającej 95ᵒC. Wymagają też starannego i ostrożnego przyłączania, gdyż aluminium może się wycierać i odkształcać, powodując nieszczelności.

Grzejniki żeliwne i stalowe

Grzejniki żeliwne są ciężkie, a ich nagrzewanie się trwa długo, za to dobrze trzymają ciepło. Są idealnym wyborem do domów, w których kotły C.O. opala się paliwem stałym. Brak ciągłości dostaw gorącej wody nie jest równoznaczny z wyziębieniem pomieszczeń. Z powodu wolnego nagrzewania i wychładzania grzejniki takie nie nadają się jednak do montowania termostatów. Przestawianie regulatora nie daje natychmiastowych efektów. Inną wadą jest ryzyko uszkadzania się elementów automatycznych przez zanieczyszczenia w wodzie. Na tego typu modelach konieczne jest instalowanie filtrów i stała konserwacja. Zaletą grzejników żeliwnych jest wysoka odporność na uszkodzenia, a także na zmienne ciśnienie wody. Można je też łączyć z instalacjami każdego rodzaju.

Trzeci rodzaj to grzejniki stalowe, które posiadają właściwie tylko jedną wadę. Wykazują one małą odporność na korozję, przez co nie nadają się do układów otwartych. Są jednak ekonomiczne. Szybko się nagrzewają i dobrze współpracują z termostatami. Nie gromadzą też zanieczyszczeń, więc nie wymagają stosowania kłopotliwych filtrów.